هدف از مقاله پیش‌رو، بررسی شیوع مشکلات اسکلتی – عضلانی مرتبط با کار و عوامل آسیب‌رسان در بین جراحان است.
95 جراح از تخصص‌های مختلف که 62.11% از آن‌ها را مردان تشکیل داده بودند پرسشنامه‌ای را در مورد مشکلات اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار تکمیل کردند. 91 جراح این دردهای اسکلتی-عضلانی را حداقل در یک قسمت بدن در یک سال گذشته تجربه کرده بودند. اکثر جراحان درد را در قسمت‌های تحتانی کمر، در ناحیه گردن، شانه و قسمت فوقانی پشت، زانو، مچ دست، آرنج، لگن و مچ پا گزارش کرده‌اند که در قسمت بالای کمر، کمر و زانو شدیدتر ارزیابی شد. 40 درصد از جراحان شرکت‌کننده در این پژوهش، در طول دوران کاری خود دچار آسیب اسکلتی-عضلانی در محل کار شده‌اند که نواحی آسیب دیده شایع کمر، دست و گردن هستند. در نیمی از موارد، درد بیش از 1 ماه طول کشید که 66 درصد آسیب‌ها به دلایل مزمن به عنوان فشار ناشی از وضعیت عمل جراحی نسبت داده شد.
جراحان، مانند سایر کارکنان حوزه‌های بهداشتی، در معرض خطر ابتلا به مشکلات و اختلالات اسکلتی-عضلانی هستند.
تعداد قابل توجهی از آن‌ها از علائم اسکلتی-عضلانی رنج می‌برند که این علائم با ادامه کار جراحی تشدید می‌شود. وضعیت کاری جراحانی که عمل‌های باز انجام می‌دهند در مقایسه با سایر روش‌ها (لاپاروسکوپی، اندوواسکولار) که به طور عینی توسط یک سیستم IMU (واحدهای اندازه‌گیری اینرسی) اندازه‌گیری می‌شود، برای گردن و اندام فوقانی سخت‌تر است. نکته قابل توجه اینکه 50 درصد از جراحان شرکت‌کننده در آن مطالعه، سطوح متوسط یا بالاتری از خستگی و درد گردن و کمر را بلافاصله پس از عمل گزارش کردند.
مشکلات اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار در جراحان، هم زندگی حرفه‌ای و هم زندگی شخصی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این دردها تأثیر منفی بر فعالیت‌های حرفه‌ای جراحان، کیفیت یا عملکرد مراقبت‌های جراحی دارند. یک سوم جراحانی که شکایت فیزیکی در بازو یا زانو داشتند، در عملکرد کاری خود احساس اختلال می‌کردند.
همچنین بیش از نیمی از جراحان آسیب دیده، تاثیر حداقلی را بر عملکرد عملیاتی خود در حین بهبودی از آسیب گزارش کردند.
پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که نیاز به داشتن حالت‌های بدنی خاص حین انجام عمل جراحی تهدیدی برای سلامت جسمانی، توانایی کاری و عملکرد شغلی جراحان است. همچنین مطالعه دیگری نشان داد که علائم گزارش شده توسط جراحان بستگی به نوع جراحی (جراحی باز، لاپاراسکوپی یا رباتیک) دارد.
از هر هفت جراح، یک جراح به دلیل اختلال در سلامت جسمانی خود، در کارش با مشکل مواجه بود
جراحان 130% بیشتر از سایر پزشکان یک بیمارستان می‌ایستند و حرکات تکراری را 26 برابر بیشتر از سایر پزشکان بیمارستان انجام می‌دهند. آن‌ها در حین انجام عمل‌های جراحی مختلف در معرض فشار فیزیکی شدید قرار می‌گیرند و با همه عوامل آسیب‌رسان شناخته شده در حوزه مشکلات اسکلتی-عضلانی در طول زمان جراحی مواجه هستند. شیوع بالای مشکلات اسکلتی- عضلانی در میان جراحان را می‌توان به؛
- پوزیشن‌ها و وضعیت‌های قرار گیری بدن به طور ثابت و طولانی مدت
- حرکات مکرر اندام‌های فوقانی
- خم شدن سر به جلو
- خم شدن ستون فقرات به جلو و پیچ‌خوردگی
- بلند شدن شانه و ایستادن روی یک پا
- نیاز به هماهنگی بسیار زیاد چشم و دست
- ساعات کاری طولانی
نسبت داد.
همچنین؛ BMI بالاتر یک عامل خطر برای درد بالای کمر و درد آرنج است و سبک زندگی بی‌تحرک یک عامل خطر برای درد شانه و آرنج است. سایر عوامل خطر مرتبط با فعالیت‌های حرفه‌ای؛ تعداد جراحی‌های انجام شده در 6 ماه گذشته برای گردن درد و درد شانه، تعداد ساعات کار هفتگی برای کمردرد و درد لگن و پوشیدن پیش بند سربی در حین جراحی برای درد بالای کمر.
نه تنها وضعیت بدنی بد، بلکه استفاده از تجهیزات پزشکی خاص در حین جراحی نیز می‌تواند دلیلی برای مشکلات اسکلتی عضلانی باشد.
جالب است بدانید که زن بودن خطر گردن درد را افزایش می‌دهد
شاید به دلیل نقص ارگونومیک کوتاه‌تر بودن باشد. گزارش علائم بیشتر توسط جراحان زن در ناحیه شانه به این دلیل است که جراحان زن باید با بالا بردن دست‌ها، ارتفاع میز عمل را تطبیق دهند. کوتاه‌تر بودن و قدرت پایین‌تر بالاتنه، جراحان زن را در معرض خطر ابتلا به علائم یا اختلالات اسکلتی عضلانی قرار می‌دهد.
با توجه به فراوانی مشکلات اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار و تأثیر آن بر زندگی حرفه‌ای و شخصی جراحان، نیاز به آگاهی در مورد اهمیت ارگونومی، وضعیت‌های کاری، برنامه‌های جراحی و استراحت‌های فعال افزایش پیدا می‌کند.
